از نظر آموزه های وحیانی قرآن، اسماء الهی، همان ظهور و بروز صفات الهی به شکل اسمی آن است؛ پس وقتی از قدیر سخن به میان می آید، ظهور همان قدرت در عالم امر و خلق است؛ زیرا حتی صفات ذاتی الهی هم چون حیات و قیام نیز ظهورات در عوالم دارد که به شکل اسم عینی «الحی القیوم» در آمده است؛ چرا که اسماء الهی تنها نام های بی مسما نیست، بلکه اسماء حقیقی است که ظهور عینی صفات در خارج از ذات است.

بنابراین، وقتی خدا از تعلیم الاسماء به حضرت آدم(ع) و انسان سخن به میان می آورد، ظهور تحققی آن اسماء در ذات انسان است، به طوری که انسان دارنده همان صفات به شکل «مظهریت» می شود. پس انسان علیم و قدیر و محیی و ممیت می شود؛ زیرا صفات الهی را به شکل اسمی در خود عینیت می بخشد. البته این عینیت تنها در ساحات خلقی نیست که فرآیندی است، بلکه در ساحات «امری» نیز است که «کن فیکون» است.(یس، آیه 82)

به نظر می رسد که وقتی سخن از علم در قرآن به میان می آید، همین معنا از حقیقت علم است که در قالب تعلیم الاسماء به انسان داده شده است.(بقره، آیه 31)

از نظر آموزه های قرآنی، محور همه فضایل انسانی همان علم الهی است که به تعلیم الله دارایی انسان شده است؛ چنان که محور همه رذایل انسانی نیز جهل نسبت به این علم و عدم دارایی انسان نسبت به آن به سبب «دفن و دسیسه» نفس و فطرت با گناه و فجور است.(شمس، آیه 7 تا 10)

بر اساس آن چه بیان شد معلوم می شود که حق، خیر، صدق، حُسن، ایمان، شُکر و امور دیگر مثبت و فضایل مبتنی بر «علم الهی» انسان است؛ چنان که باطل، شرّ، کذب، قُبح ، کُفر، کفران و امور دیگر از رذایل نیز مبتنی بر جهل انسان نسبت به علم الهی خواهد بود. از همین روست که خدا در آیات قرآنی این امور را به علم و جهل گره می زند؛ یعنی دارنده فضایل همان دارنده علم الهی و دارنده رذایل همان دارنده جهل است که علم را دفن و دسیسه کرده و فطرت عقلانی و نور آن را پوشانده است.(زمر، آیات تا 9 و آیات دیگر)

به هر حال، محور همان فضایل همان علم و محور رذایل همان جهل یعنی عدم العلم است؛ مراد از علم نیز در قرآن همان «علم الاسماء» و دارایی الهی انسان است که با تعلیم خدا به انسان داده شده و انسان دارنده عینی همان صفات الهی به شکل اسم حقیقی آن است نه اسم ظاهری.